Konfrontirani sa konceptualnim odlukama da je osnovni izvođački jezik u domenu fizičkog (prostora i tela), a ne digitalnog okruženja, fokusirali smo se na proizvodnju sadržaja kojim bi smo komunicirali ideju progresa ljudskog rada, privilegiju u radu i upotrebnu vrednost proizvoda ljudskog rada. Kontekst unutar koga i iz koga kreiramo scenske znake jeste svet tekstila, tekstilne proizvodnje i simbolički potencijal upotrebne vrednost koje tekstil može da donese.
„Goli“ su odatle doslovno oznaka za one koji su skinuti, ogoljeni, bez odeće (jer je ne mogu posedovati, ili su je odbacili)… Istovremeno, interesovali smo se za temu fascinacije i konfrontacije različitih upotrebnih vrednosti određenog tekstila koji se pojavljuje u susretu sa razvojem savremenih tehnologija: green screen, chroma key, smart clothing itd. Dakle, novim tekstilom koji ne samo da otvara pitanja tržišne dostupnosti potrošačima, već interveniše u kreiranju slika naše virtuelne realnosti i kamuflaže (ne) željenog.
Stanišić u predstavi razvija za nju prepoznatljiv koreografski jezik, obrađujući ga rediteljski konstruisanjem slika odnosa ljudske telesnosti i traga tekstilne prošlosti u želji da se ovlada idejom budućnosti.
Dimitrije Kokanov, dramaturg
